Gościnny Wpis, Dakota

Hej :) 

Mam na imię Agnieszka i na co dzień prowadzę bloga http://77dakota.blogspot.com/. 
Dzięki akcji "Gościnny Wpis" chciałam z tego miejsca ciut przybliżyć Wam ideę dawstwa szpiku - w naszym kraju wciąż jeszcze za mało mówi się na ten temat, i co za tym idzie potencjalnych dawców wciąż brakuje. Jeśli macie ochotę dowiedzieć się jak podzielić się cząstką siebie zapraszam do lektury :) 

Białaczka - to słowo u większości z nas niezmiennie budzi trwogę. W Polsce zapada na nią ok. 10 tysięcy osób rocznie. Pocieszające jest to, że wyleczalność białaczki jest najwyższa spośród wszystkich chorób nowotworowych. Część osób udaje się wyleczyć farmakologicznie, jednak dla części chorych jedyną szansą na wyleczenie jest przeszczep. 

Niestety, ponad 70 % chorych nie ma dawcy rodzinnego, a znalezienie dawcy niespokrewnionego, nazywanego też bliźniakiem genetycznym, jest bardzo trudne z prostego powodu - wciąż za mało zarejestrowanych jest potencjalnych dawców. W Polsce jest ich 200 tysięcy (dla porównania w Niemczech 4 miliony). W naszym kraju wciąż panuje błędne przekonanie, że szpik pobiera się z kręgosłupa, tymczasem pobiera się go z krwi obwodowej lub z kości biodrowej i oba te zabiegi są bezpieczne dla dawcy. Podjęcie decyzji o rejestracji w odpowiedniej bazie nie powinno zatem wymagać długiego zastanawiania się - w końcu tym prostym gestem możemy uratować czyjeś życie! 

Kilka prostych kroków
Rejestracja w Bazie Komórek Macierzystych jest szalenie prosta - wystarczy stawić się w białym namiocie podczas organizowanych w Polsce ze sporym natężeniem Dni Dawcy lub zarejestrować się przez internet. Ja wybrałam ten drugi sposób - wypełniłam stosowny formularz na stronie internetowej DKMS i po kilku dniach otrzymałam pocztą przesyłkę. 

Oprócz ulotek z informacjami i szczegółowego formularza było w niej to, co najważniejsze - sterylny wacik, przypominający ciut patyczek jakim czyścimy uszy, tylko dużo dłuższy. Według określonych wytycznych pobrałam nim wymaz z wewnętrznej części policzka i zamknęłam w hermetycznej probówce. Następnego dnia pobiegłam z tym na pocztę. 

Czekam na telefon! 
Po jakimś czasie dostałam zwrotną wiadomość informującą mnie o tym, że od tej pory stałam się potencjalnym dawcą szpiku kostnego oraz kartę z moim osobistym numerem dawcy. Na dobrą sprawę zrobiłam więc niewiele, a właściwie nic, a może się okazać, że kiedyś komuś uratuje to życie! Teraz nie pozostaje mi nic innego, jak tylko czekać na telefon informujący mnie, że znalazł się mój bliźniak genetyczny potrzebujący pomocy. Wierzę, że któregoś dnia zadzwoni! 

Zainteresowanych po szczegółowe informacje odsyłam na stronę internetową Fundacji DKMS - http://www.dkms.pl/pl - oraz zachęcam do przekazania 1 % podatku na rzecz Fundacji :) 

p.s. wszystkie zdjęcia pochodzą ze strony DKMS